In februari van dit jaar vond de dertiende editie plaats van de UK Wife Carrying Race en inmiddels mogen we toch wel spreken van een echte Engelse traditie. In 2008 werd de race voor het eerst gehouden in natuurreservaat The Nower in Dorking (graafschap Surrey). Toen deden er slechts drie koppels mee aan de wedstrijd, die eigenlijk begon als een grapje. De organisator, Robert McCaffrey, was in zijn jeugd geïnspireerd geraakt door de Finse wereldkampioenschappen die op televisie gepresenteerd werden door sportpresentator Dickie Davies. In een paar jaar tijd is het vrouwdragen erg populair geworden en nu doen er jaarlijks ongeveer 30 koppels aan mee. Iedereen vanaf 18 jaar en ouder, ongeacht de nationaliteit, mag deelnemen aan de UK Wife Carrying Race. Je hoeft niet getrouwd te zijn met elkaar, maar het helpt wel als je bevriend bent. In het verleden zijn alle denkbare combinaties, naast de standaard man-vrouw combinatie, al voorbijgekomen; vrouw-man, vrouw-vrouw en man-man.
Finland is de thuisbasis van het vrouwdragen en daar is het zelfs een erkende sport sinds 1992. De wereldkampioenschappen vinden elk jaar plaats in het stadje Sonkajärvi. Volgens de overlevering komt deze sport voort uit het gebruik om andermans vrouwen te stelen. Er is een oude Finse legende over ‘Ronkainen de Rover’, die met zijn bende plunderaars vrouwen ontvoerde. De afstand van ruim 253 meter die de Finse vrouwdragers moeten afleggen, zou volgens de legende net genoeg zijn om buiten het bereik te komen van de geweerschoten van achtervolgers. Men denkt dat het vrouwdragen in Engeland ongeveer twaalf eeuwen geleden ontstond, toen de Vikingen in 793 na Christus het eiland van Lindisfarne voor de kust van Engeland plunderden. Ook in de Verenigde Staten, Canada en Australië worden tegenwoordig wedstrijden vrouwendragen georganiseerd.
Je hoeft niet getrouwd te zijn met elkaar, maar het helpt wel als je bevriend bent.
Zoals bij elke wedstrijd geldt ook bij het vrouwdragen een aantal spelregels. De persoon die gedragen wordt, moet minimaal 50 kg wegen. Als dit niet zo is, dan moeten de ontbrekende kilo’s worden aangevuld door een rugzak, die gevuld mag zijn met bonen in blik (uiteraard witte bonen in tomatensaus, de echte Engelse delicatesse), meelpakken of flessen water. Iedereen die wordt gedragen, man of vrouw, moet een valhelm dragen. Een fietshelm is hiervoor voldoende. Wat betreft de manier van dragen zijn er meerdere erkende posities mogelijk. Het zogeheten ‘meeliften’ is een populaire, maar trage methode. Wie zijn vrouw op zijn schouders meedraagt, loopt een hoog risico om uit balans te raken, maar dit kan wel een snelle manier zijn. De ‘brandweermethode’ waarbij de vrouw over de schouders wordt geworpen is snel, maar de houding is voor beiden erg ongemakkelijk. De allersnelste draagpositie is de ‘Estse’, waarbij de vrouw ondersteboven met haar benen om de schouders van de man hangt met haar armen om zijn middel. Misschien wel de minst snelle maar wel de grappigste, is de omgekeerde ‘Estse’ of de Dorking Hold. Deze Dorking Hold werd uitgevonden door een koppel in 2013 en lijkt op het zogenaamde standje ‘69’. Dat moet een hilarisch gezicht geweest zijn.
In het wedstrijdparcours zitten diverse obstakels, zoals een klim van ongeveer 15 meter. Bij de start en de finish staan strobalen waar de deelnemers overheen moeten klimmen. Op de terugweg, die ook weer 15 meter bergafwaarts gaat, staat onderaan de afdaling een rij mensen opgesteld. Gewapend met emmers water en waterpistolen staan zij klaar om de lopers ‘aan te vallen’. Bij andere internationale wedstrijden moeten de deelnemers meestal door een vijver heen, maar die ontbreekt in de Britse traditie en daarom doen de Engelsen het op deze manier.
Volgens de overlevering komt deze sport voort uit het gebruik om andermans vrouwen te stelen.
De wedstrijddag begint ’s ochtends met de registratie van de koppels en de ‘vrouwen’ worden gewogen. Vervolgens krijgen de koppels T-shirts met hun namen erop en hun startnummers. Daarna krijgen alle deelnemers een veiligheidsbriefing en doen ze een warming up. Om 10.30 uur start de wedstrijd, die niet heel erg lang duurt (een paar minuten). Om 11 uur begint namelijk op dezelfde locatie een populaire halve marathon. Na de Wife Carrying Race wordt er een prijsuitreiking gehouden. De winnaars krijgen een vat bier (Pilgrim Ale) en een geldprijs waarmee ze kunnen deelnemen aan de World Wife Carrying Championships in Finland. Het stel dat als laatst over de finishlijn komt, wint de traditionele prijs van een blik hondenvoer en Pot Node snacks. De drager van de zwaarste vrouw krijgt een pond worstjes om hiermee zijn krachten weer aan te vullen.
Nog een leuk feitje is dat Matt Witko, een Brit die kampioen werd in 2013, uiteindelijk derde werd bij de wereldkampioenschappen in Finland. In datzelfde jaar nam organisator McCaffrey deel aan de wedstrijd. Zijn vrouw beweerde een verkoudheid te hebben dus moest hij iemand uit de menigte kiezen. Hij ervoer dit als de zwaarste drie minuten van zijn leven. Voor sommige deelnemers is het vrouwendragen een grappig spel en anderen nemen het heel serieus. Dat laatste is zeker wel te begrijpen, omdat er een nationale titel op het spel staat.