Hoewel er in heel Frankrijk overwegend Romeinse overblijfselen te vinden zijn, kom je in Bretagne juist Keltische invloeden tegen. En dan met name van Kelten die vanuit Engeland gekomen zijn. Zij brachten niet alleen hun cultuur mee, maar ook een eigen taal. Invloeden die in deze streek samengaan met de Franse cultuur zoals we hem kennen. Neem alleen al die gekke plaatsnamen of de Bretonse doedelzak.
De geografische ligging van Bretagne, grenzend aan Het Kanaal in het noorden en aan de Atlantische oceaan in het zuiden, zorgde voor een rijke voedselvoorziening door visvangst. Hierdoor werd dit schiereiland al in de vroege geschiedenis bewoond. Rond 500 voor Christus werd Bretagne ingenomen door de Kelten. Zij gaven het de naam Armorica, ‘land van de zee’ (Ar mor = de zee). Vanaf halverwege de 1e eeuw maakte Armorica, zoals heel Gallië, deel uit van het Romeinse Rijk. Gek genoeg zijn er in Bretagne niet veel Romeinse invloeden meer terug te vinden. Dit komt doordat Gallië na de val van het Romeinse rijk (5e eeuw) overspoeld werd door stammen die op de vlucht waren voor de Hunnen, een volk uit Azië dat de kans schoon zag om grote delen van Europa te plunderen. Zo trokken er ook Keltische stammen vanuit Brittania (het huidige Engeland) Armorica binnen. Zij noemden het schiereiland vervolgens ‘Klein Brittannië’ of Bretagne. Keltische monniken bouwden er vele abdijen en kloosters en voerden een Keltische variant van het Christendom in. Ook spraken zij een eigen taal, het Bretons.
Het Bretons (Brezhoneg) is ontstaan uit de zogenaamde Brytonische talen, een onderfamilie uit de Eiland-Keltische taal waar onder andere het Welsh vandaan komt. Maar het Bretons is nog het meest te vergelijken met het hedendaagse Cornish uit Cornwall. Elementen van het Brezhoneg zijn vooral nog terug te vinden in West-Bretonse plaatsnamen. Het ‘ker’ in plaatsnamen als bijvoorbeeld Kermanac’h, Kermec of Kerbinen, komt van het woord kêr, waarmee door de Kelten een hoeve werd aangeduid. Dus Kermanac’h betekende zoiets als ‘hoeve van Manach’. En het voorvoegsel ‘plou’ of de varianten ‘plo’, ‘of ‘plu’ in plaatsnamen als Plouhinec, Plomelin en Pluguffan, betekenden parochie, een Christelijke gemeente. In het oosten van Bretagne eindigen plaatsnamen vaak op -ac, zoals Carnac of Sévignac. Dit stamt af van het Latijnse acum, wat een achtervoegsel was voor Romeinse plaatsnamen. In dit deel van Bretagne wordt Gallo gesproken, een Franse streektaal, dat geen Keltische maar een Romaanse taal is. De taalgrens van het Bretons en het Gallo ligt tussen Saint-Brieuc en Vannes. De aanwezigheid van deze twee talen bewijst dat er ook een culturele tweedeling moet zijn binnen de streek.
Er zijn nog veel Keltische invloeden terug te vinden in Bretagne. De Keltische samenleving werd namelijk gekenmerkt door religieuze tradities, waarin druïden (geestelijken) een belangrijke rol speelden. Zij introduceerden prachtige legendes en sagen, die tot op de dag van vandaag nog leven. Zoals het mysterieuze bos van Brocéliande. In dit bos zouden feeën en elfen geleefd hebben en het zou de plek zijn geweest waar Koning Arthur en de Ridders van de Ronde Tafel verbleven. Een verhaal waarin de Bretons maar al te graag geloven. Een ander overblijfsel van het vroegere Keltische geloof is de Grande Troménie, een grote processie die om de zes jaar plaatsvindt in Locronan. Deze plek is ooit door de Kelten gekozen voor een zogenaamde nemeton, een gewijd parcours met twaalf meditatieplekken die de maanden van het jaar symboliseren. Naast religieuze aangelegenheden zijn er ook andere wetenswaardigheden die de Bretonse cultuur typeren. Zo vindt in Quimper iedere zomer het Cornouaille festival plaats, een groot muziek- en dansevenement waarbij de biniou, de Bretonse doedelzak, een grote plaats inneemt.
Voor wie van druïdische spiritualiteit en Keltische tradities houdt, is niet alleen Engeland of Schotland, maar ook een bezoek aan Bretagne de moeite waard. Deze streek kenmerkt zich door zijn mysterieuze legendes die zich afspelen in donkere bossen of bij rotsen, in dichte mist en nevel en waar je overal nog Keltische symbolen tegenkomt, zoals de Triskell, het Keltisch kruis en de hermelijn.