In sommige landen is het nasynchroniseren van films veel gangbaarder dan in de andere. Er worden wereldwijd niet alleen series en films maar ook nieuwsbulletins en radiofragmenten nagesynchroniseerd. Het ene land staat positiever tegenover originele content dan het andere en daar zijn verschillende redenen voor. Historisch gezien was nasynchronisatie een oplossing voor de landen waarin een groot deel van de bevolking geen vreemde talen sprak of analfabeet was, zoals het geval was in Italië, Duitsland en Rusland. Een film die door kijkers in hun eigen taal te volgen was, werd dan beter bekeken (lees: verkocht), in dat land. Daarmee werd de binnenlandse kijker blootgesteld aan invloeden uit buitenland, iets wat niet elke overheid wenselijk vond. Nasynchronisatie kwam dan goed van pas; door de films na te synchroniseren, kon er een bepaalde mate van culturele filtering worden toegepast. Nasynchronisatie werkt dus twee kanten op. Aan de ene kant kun je er buitenlands entertainment toegankelijk mee maken voor mensen zonder kennis van vreemde talen en ze de kans bieden om op een laagdrempelige manier vertrouwd te raken met andere culturen. Maar aan de andere kant kunnen overheden er een instrument van maken om content te controleren en te filteren of censureren.
In Nederland vinden we het jammer als de echte stemmen van de acteurs, hun intonatie en woordkeuze verloren gaan bij de nasynchronisatie.
Deze voordelen van de nasynchronisatie houden steeds minder stand in de moderne maatschappij, omdat kennis van vreemde talen toeneemt en de behoefte aan culturele filtering in democratische landen flink is afgenomen. Ook bepaalt de overheid steeds minder welke content door het publiek bekeken mag worden. Met de komst van internet, social media en streamingsdiensten als Netflix en Disney+, zijn het niet meer de centrale televisiezenders, maar de kijkers zelf die bepalen wat ze bekijken en in welke taal. En toch bestaat er nog altijd een verschil tussen het aanbod van streamingdiensten als Netflix in bijvoorbeeld Duitsland, waar kijkers gewend zijn aan nagesynchroniseerde films, en het aanbod van dezelfde diensten in een land als Nederland, waar films en series vrijwel altijd in de originele taal worden aangeboden.
In Nederland vinden we het jammer als de echte stemmen van de acteurs, hun intonatie en woordkeuze verloren gaan bij de nasynchronisatie. Veel Nederlanders ergeren zich als ze Meryl Steep of Hugh Grant horen praten in het Duits, wat helemaal niet bij ze past. Bovendien zijn idiomatische uitdrukkingen en grapjes heel lastig om te zetten in een andere taal, en daarmee verdwijnt zowel een groot deel van de inhoud als van de charme van de originele boodschap. Nasynchronisatie blijft een manier om onwelgevallige content te filteren, denk bijvoorbeeld aan bepaalde uitingen van homoseksualiteit die in verschillende landen niet geaccepteerd worden. Op deze manier wordt nasynchronisatie een instrument van censuur in autoritaire landen die zich amper openstellen voor de buitenlandse invloeden, maar nog niet zover zijn om de buitenlandse films helemaal te verbannen.
Nasynchronisatie voorziet mensen op een laagdrempelige manier van buitenlands vermaak en biedt tegelijkertijd een middel om content richting het publiek te filteren.
Daarnaast kent nasynchronisatie nog een ander, minder ogenschijnlijk nadeel. Met het gemak van het bekijken van een in je eigen taal nagesynchroniseerde film verdwijnt ook de mogelijkheid om idiomatische uitdrukkingen in de vreemde taal op te pikken. Er bestaat een correlatie tussen het aanbod aan nagesynchroniseerde films in een land en de kennis die (met name jonge) kijkers opdoen van vreemde talen. Wanneer nagesynchroniseerde films niet de standaard zijn in een land, maakt de bevolking zich vreemde talen veel sneller eigen.
Hoewel er aan nasynchronisatie flink wat nadelen kleven, zorgt het ook voor onmiskenbaar veel gemak bij kijkers, zeker in een globaliserende wereld waarin we steeds eenvoudiger en vaker content uit andere landen te zien krijgen. Of het nu gaat om een Oscar-winnende film uit Zuid-Korea of een documentaire over de oorlog in Joegoslavië, we willen ons steeds minder vaak beperken tot films en series gesproken in onze moedertaal. Hierbij moeten we niet vergeten dat nasynchronisatie zowel een beperking als een uitdaging vormt voor de interculturele communicatie.